Transformagenci, albo Pożyteczni idioci – główny instrument wojny hybrydowej

Przechwycenie zarządzania zazwyczaj zdarza się za pomocą potajemnej agentury, która świadomie wykonuje nakazy zewnętrznie rządzącego centrum. Najwybitniejszym agentem XX wieku, który zmienił bieg wydarzeń II wojny światowej, był Martin Bormann (1900-1972). Za namową Ernsta Thaelmanna (wodza niemieckich komunistów) NKWD zwerbowało Bormanna jeszcze na początku lat 20-ch, następnie wyksztąłciło go w zakresie wywiadu, wprowadził do ruchu hitlerowskiego i podtrzymywało rozwój jego kariery, prowadząc go na szczyt władzy. Wziąwszy na siebie obowiązki dotyczące bytu Hitlera i uporządkowywanie jego spraw, Bormann stał się niezastąpionym człowiekiem Fuerera.

3 maja 1941 roku (po tajemniczym usunięciu Rudolfa Hessa) Martin Bormann był już glównym partyjnym kierownikiem i osobistym sekretarzem Hitlera. On nie tylko wyznaczał kogo dopuścić do Fuerera, ale także sam wydawał osobiste rozporządzenia i nakazy w imieniu Hitlera. Od tego czasu Trzecią Rzeszą w większości kierował Bormann.

Razem ze swoim protegowanym – komisarzem Rzeszy Erichem Kochem (1896-1986) – Bormann zrujnował wschodnią politykę Trzeciej Rzeszy, wniosł rozłam między OUN-UPA i niemiecką władzą i pogrzebał plan stworzenia Ukraińskiego państwa, sojusznika Niemiec.

Właśnie on – Martin Bormann – zaprowadził na wschodnich terytoriach politykę zniszczenia Żydów w zasadzie etnicznej. „W przemówieniu oskarżyciela w Norymberdze słyszymy, że Bormann był inicjatorem programu ograbienia i zniszczenia Żydów. Zdaniem pozwanych, stworzywszy całą gałąź po zniszczeniu Żydów, Bormann odwracał dla niej kosztowne wydatki i personel wojskowy Niemiec. Na wszystkie próby donoszenia Hitlerowi przez Himmlera faktycznego stanu spraw żydowskich, Bormann odpowiadał silnym oporem. Hitler pozostawał nieświadomy sytuacji, więc Bormann podkopywał moc Niemiec, odwracając siły na zniszczenie Żydów” – opowiada o tym film dokumentalny «Мартин Борман – советский шпион» (2004).

Działalność Bormanna jako tajnego agenta Stalina została udowodniona dzięki materiałom procesu Norymberskiego, oświadczeniom Reinharda Gehlena – kierownika Federalnej służby zwiadowczej RFN, książce Borysa Tartakowskiego «Мартин Борман – агент советской разведки» (1992), opartej na wypowiedziach marszałka Związku Radzieckiego Andrzeja Jeriomienka, w książce amerykańskiego badacza Louisa Kilzera (Hitler’s Traitor: Martin Bormann and the Defeat of the Reich. – 2002) i innym badaniom.

Jednak jeszcze skuteczniejszymi są agenci, które pomagają nieprzyjacielowi nieświadomie. Ich nazywają transformagentami, a także „pożytecznymi idiotami”. „Transformagent – osoba, która przyjęła narzucony wzór myśli i zachowania zgodnie z scenariuszem służb specjalnych w rezultacie odpowiedniej transformacji systemu wartości. To także jakikolwiek przypadek transformacji mentalności, sposobu życia, zachowania albo zdrowia człowieka na korzyść służb specjalnych za pomocą naturalnie sformowanych lub celowo stworzonych warunków dookoła niego” -  pisze wykładowca wywiadu i kontrwywiadu akademii SBU Anatolij Tkalicz w artykule Національна академія СБУ у війні богів за Україну.

Transformagent jest szczerze przekonany, że działa poprawnie, i tworzy go to jeszcze bardziej niebiezpiecznym. Piękną ilustracją jest film fabularny „Inception” (2010), w tłumaczeniu „ukorzenianie”. Główna mysl filmu to, że ludzka podświadomość niełatwo przyjmuje cudze idee. Ale jeśli zarodek destrukcji niewidocznie zakorzeni się w podświadomości,  urośnie wkrótce do rozmiarów idei i zacznie kierować człowiekiem, to właśnie człowiek sam będzie uważał tę cudzą ideę za produkt własnej twórczości. Film opowiada o tym, jak syna właściciela wielkiej korporacji zrobiono transformagenta. Burząc dorobek życia swojego ojca, był twardo przekonany, że wykonuje rodzicielski testament.

Jednym z najwybitniejszych transformagentów XX wieku był Stepan Bandera (1909-1959). Transformacja jego świadomości została dokonana w 1932 roku przez agenta NKWD Richarda Jary, który uczył Banderę na zajęciach z wywiadu i kontrwywiadu w szkole wywiadowczej w Gdańsku. Jary wykorzystał Banderę do zwalczenia w nim kompleksów niepełnowartościowości - Stepan był chorowity i niskiego wzrostu, za to z wygórowanymi ambicjami, które zazwyczaj powstają dla kompensacji uczucia niższości.

Stepan Bandera był bardzo „wygodnym” agentem: można nim było kierować pomijając proste nakazy. Wystarczające było podrzucić mu ideę stosowania terroru politycznego, pochwalić za radykalizm, pomoc w rozwoju kariery, a wszystko inne Stepan wykonywał samodzielnie. Dzięki protekcji Richarda Jary w styczniu 1933 roku Bandera został wykonawcą obowiązków kierownika okręgowej ekzekutywy OUN, a od lipca 1933 – jej kierownikiem.

Pierwszymi destruktywnymi płodami „rewolucyjnego amatorstwa” gorącego patrioty (pożytecznego idioty - z punktu widzenia Moskwy) Stepana Bandery, stało się niesankcjonowane zabójstwo polskiego ministra Bronisława Pierackiego dnia 15 czerwca 1934 roku, a potem ukraińskiego profesora filologii Iwana Babija i jego studenta Jakowa Baczyńskiego. Ekspertyza wykazała, że zostali oni zastrzeleni z tego samego rewolweru, co Pieracki. Taki wymowny detal świadczy o tym, że „ounówski ślad” był zostawiony świadomie, żeby nikt nie miał wątpliwości co do autorstwa aktu terrorystycznego. Jeszcze jednym demonstratywnym śladem stała się bomba, która rzekomo miała rozpieprzyć ministra. Jej funkcja jest niezrozumiała, przecież Pieracki chodził bez ochrony, natomiast „bomba, że nie eksplodowała” dokładnie wkazała na ounówskie konspiracyjne mieszkanie, gdzie tę bombę skonstujowano.

Według szeregu żródeł uważa się, że inspiratorem i prawdziwym organizatorem zabójstwa Pierackiego był Richard Jary. Póżniej, kiedy jeden z wykonawców zamachu – Mykoła Lebed – zeznał to polskiej policji, wtedy gestapo na prośbę polskiego ambasadora aresztowało Jary 22 czerwca 1934 roku i przeprowadziło rewizje w jego domu, jednak po tygodniu został on zwolniony.

Po zabójstwie Pierackiego w Zachodniej Ukrainie polska policja przeprowadziła aresztowania na wielką skalę. Okręgowa sieć OUN była rozgromiona, tysiące ukraińców zostało aresztowanych i represjonowanych, przeszli katusze w obozie koncentracyjnym w Brzozie-Kartuskiej.

W latach 1934-1939 Bandera przebywał w polskich więzieniach w pełnej izolacji od świata zewnętrznego. Po wyzwoleniu z więzienia niemecką armiją, Richard Jary rozpoczął przygotowanie Bandery do roli głównego nacjonalisty.

Decyzję o typowaniu Bandery na wodza ukraińskiego nacjonalizmu podjał osobiście Stalin. On ocenił nie tylko ambicje Stepana, ale i możliwości manipuliacji w związku z samym nazwiskiem Bandera: można było go nazywać „bandyta”, „bandytiara”, „bandzior” (właśnie tak ono i dotychczas jest postrzegane osóbami z radziecką świadomością na obszarze postsowieckim).

Według planu Stalina, główne zadanie służb specjalnych polegało na tym, żeby wszcząć kłótnie w  ukraińskim ruchu nacjonalistycznym i aktywować w nim mechanizm samozniszczenia.

Opowiedział o tym  czołowy działacz NKWD - Paweł Sudopłatow, który jesienią 1937 roku skontaktował się ze Stalinem w celu likwidacji ukraińskiego ruchu nacjonalistycznego. Podczas narady Stalin powiedział: „To nie akt zemsty, chociaż Konowaliec i jest agentem niemieckiego faszyzmu. Nasz cel – w przeddzień wojny obciąć głowę ukraińskiemu ruchowi faszystowskiemu i zmusić tych bandytów niszczyć jeden drugiego w walce o władzę” (Виктор Степаков. Павел Судоплатов – гений террора. – 2013).

Dla likwidacji OUN agent NKWD Richard Jary stworzył organizację-klona – OUN(r), czyli „rewolucyjną”. Jej formalnym kierownikiem i „banerem” został Stepan Bandera. Dlatego 9-10 lutego 1940 roku w Krakowie grupa członków OUN ogłosiła stworzenie Rewolucyjnego Przewodnictwa OUN (RPOUN), podpisawszy tzw. „Akt z dnia 10 lutego 1940 roku”. Czternastu członków, którzy podpisali dokument, bylo młodymi ludźmi: najstarszy – Lenkawskij miał w tym momencie 36 lat, najmłodszy – Stecko – 28 lat. Siedmiu zwolniono z polskiego więzienia, a czterech było pomocnikami Jary na terenie Niemiec. Jary miał wówczas 42 lata i w tym młodym towarzystwie był najbardziej doswiadczony i najbardziej chytry, wpływowy i oraz po tysiąckroć bogatszy. Jary finansował stworzoną przez siebie organizację, a wszyscy jej członkowie pozostali od niego zależni finansowo.

Znając chciwość Jary do pienędzy, można stwierdzać, że nie utrzymywał on organizację z własnych zasobów. Częściowo finansowanie płyneło z ukradzionych pieniędzy OUN, w mniejszym stopniu z Wehrmachtu (Niemcy rzetelnie kontrolowali zasoby). Głównym żródłem był jednak NKWD. Hojne finansowanie wyjaśnia ekspansywny rozwój organizacji Richarda Jary, w któtej Bandera był tylko ślepym narzędziem. „Banderze przypadło „stawanie na czele”, tzn. ogólne prowadzenie i reprezentowanie. Richard Jary dbał o sprawy zewnętrzne, który w danym czasie sprowadziły się do stosunków niemieckich. Roman Szuchewycz został właściwym inżynierem – organizatorem kadr dywersji, a  Stećkowi na szczęście przypadło budowanie ideologicznego fundamentu całej akcji” (Зиновій Книш. Розбрат. Спогади й матеріали до розколу в ОУН у 1940-1941 роках. Розділ 4. РП ОУН проти ПУН).

Głównym celem nowo utworzonej organizacji była likwidacja OUN. Dokładną historię tego wywrotowego projektu, na podstawie znanych na ten czas faktów, opisał Mykoła Sciborskij w dokumencie „Biała książka OUN o dywersji Jary-Bandera”. Współczesne badanie tej specoperacji znajduje się w artykule Проект «Бандера» i innych artykułach. Głównym organem dywersyjnej pseudo-OUN, stworzonym podczas tajnych obrad, stała się Służba bezpieczeństwa (SB), której zadaniem było wykonanie wyroków śmierci na liderach OUN, wydanych przez banderowców. Głową SB został Mykoła Łebed. „W okresie przedwojennym, ofiarami zatargów wewnętrznych padło około 400 melnykowców i blisko 200 członków OUN(B)” (Дмитро Вєдєнєєв, Володимир Єгоров. Меч і тризуб. Нотатки до історії служби безпеки Організації Українських Націоналістів). Od początku wojny niemiecko-radzieckiej liczba wzrosła do ponad tysiące.

Otóż, za pomocą banderowskej oganizacji dywersyjnej, Moskwie udało się uruchomić mechanizm samozniszczenia Ukraińców. Jak we wspomnieniach pisał Paweł Sudopłatow: „Dola kierowników OUN, którzy pracowali przy Konowalcu, w latach 1939-1945 skończyła się tragicznie. Podczas walki o władzę wewnątrz OUN miedzy Banderą, zwolnionym przez niemców w 1939 roku, i Melnykiem - oficjalnym następcą Konowalca, zgineła duża ilość widocznych bojowników i towarzyszy broni Konowalca. Banderowcy rozstrzelali Baranowskiego, Sciborskiego, Hrybiwskiego, Suszka w Żytomierzu i Lwowie w latach 1942-1943. Bojownik Łemek został zlikwidowany przez nich w Połtawie w 1942 roku” (Спецоперации. Лубянка и Кремль. 1930-1950 годы. – М.: ОЛМА-ПРЕСС, 1997). Wszystkie te morderstwa moskiewska propaganda przypisała hitlerowcom. Imiona prawdziwych zabójców zaczęły wynurzać się na powierzchnię po rozpadzie ZSRR.

Dziś promoskiewskie propagandowe żródła piszą o banderowskiej dywersji znacznie otwarciej: „Bandera zorganizował w Krakowie konferencję, na której był stworzony główny trybunał rewolucyjny. Członkowie trybunału od razu skazali na śmierć Melnyka i wielu jego zwolenników „za zradę sprawy wyzwolienia Ukrainy”. Zaczęła się zabawa, jak przewidywał Stalin. Najpierw zabito blizko 400 melnykowców i ponad 200 banderowców. Podczas wojny banderowcy zamordowali tysiące melnykowców, m.in. tak wybitnych nacjonalistów jak Mykoła Sciborskyj i Omelan Senyk-Hrybivskyj. Przez to, że Bandera zabił tylu ukraińskich nacjonalistów i oszczędził naboje czekistom[1], on rzeczywiście zasługuje na pomnik”.

Jednak informacje o twórcach dywersji Jary-Bandera są nadal ukrywane, ponieważ specoperacja przeciw ukraińskiemu ruchowi nacjonalistycznemu trwa do dzisiaj, jako kluczowy element wojny hybrydowej prowadzonej przez Moskwę w stosunku do Ukrainy. Aktywność tej specoperacji przeniesiona jest do wymiaru informacyjnego, jednak jej cel dokładnie odpowiada wspomnianej powyżej stalinowskiej formule: „Nasz cel – w przeddzień wojny obciąć głowę ukraińskiemu ruchowi faszystowskiemu i zmusić tych bandytów niszczyć jeden drugiego w walce o władzę”.

To, nawiasem mówiąc objaśnia, dlaczego postkomunistyczna władza w Ukrainie delikatnie odmówiła stawiania pomników Lenina na korzyść pomników Bandery. Apoteozą stało się przemianowywanie w Kijowie Alei Moskiewskiej na Aleję Bandery. Przy tym aktywnie zagłusza się postaci prawdziwych wielbicieli ukraińskiego nacjonalizmu: Andreja Szeptyckiego, Jevhena Konowalca, Mykoły Sciborskiego, Omeliana Senyka, Osypa Bojdunyka (Bojarskiego), Wołodymyra Martynca, Jarosława Baranowskiego, Romana Suszka, Wołodymyra Kubijowycza ta wielu innych ukraińskich intelektualistów.

A wszystko dlatego, że banderowszczyzna przedstawia się jak ukraińskij nacjonalizm, chociaż naprawdę jest jego niszczycielem. W taki prosty sposób blokuje się najnowszy ukraiński ruch narodowowyzwoleńczy. Banderowszczyzna nie przestrasza ani Moskwy, ani postkomunistycznej pasożytczniczej klasy w Ukrainie, ze względu na jej charakterystyczna cechę – antyintelektualność (prościej mówiąc – tępota), a zatem polityczną bezpłodność. Polityczne organizacje z banderowską ideologią są częścią postsowieckiego systemu antyukraińskiego, bez względu na to czy są jego świadkami (agenci), czy też nie (transformagenci, albo pożyteczni idioci).

Banderowszczyzna – to jest „jeździec bez głowy”, i tak długo będzie dominowała w społeczeństwie ukraińskim, póki będzie ono czułe na manipulacje przez siły antyukraińskie, przede wszystkim Moskwę i wewnętrzną „piątą kołumnę”. De fakto wszyscy adepci banderowszczyzny występują w roli „pożytecznych idiotów”.

Co teraz daje Moskwie aktywnie czynny „projekt Bandera”?

1. Blokuje się rozwój ukraińskiego ruchu narodowowyzwoleńczego zarówno na poziomie duchowo-światopoglądowym, jak i społeczno-politycznym (czego przykładem jest polityczna bezpłodność „Swobody” i „Prawego sektora”).
2. Spełnia się konsolidowanie ludności Federacji Rosijskej wokół Kremla, który rzekomo broni Rosjan od krwistych, brutalnych oprawców – „bandytów-banderowców”. Zwróćcie uwagę, że „Prawy sektor” jak współczesna reinkarnacja banderowszczyzny był rozwinięty w obszarze informacyjnym właśnie przez moskiewską propagandę i stał się głównym informacyjnym pretekstem moskiewskiej woiny hybrydowej w latach 2014-2015. Dokładniej: Правий сектор Яроша є технологією руйнування націоналістичного руху – Олексій Кутєпов і бійці ДУК.
3. Dyskredytuje ukraińską kulturę i ukraiński naród na arenie miedzynarodowej z powodu dobrze udokumentowanej destruktywnej działalności organizacji banderowskiej oraz obłudnej formule „Ukraiński nacjonalizm to banderowszczyzna”.
4. Blokuje naprawę przyjacielskich stosunków miedzy Ukrainą i Polską, ponieważ tragedia Wołyńska była zorganizowana Moskwą, a fizycznie przeprowadzona przez siły uderzeniowe organizacji banderowskiej i przez nią kierowanej części UPA.
5. Hamuje przejście ludzkości do postindustrialnej formacji, bo to przejście przewiduje uwolnienie od bubli zakłamania, nagromadzonego przez ostatnie dwa tysiąclecia.

Jak skorygować sytuację?

Odpowiedź jest uniwersalna: „Poznajcie prawdę – i ona was wyzwoli”. Nie należy bać się prawdy – ona zawsze daje dobre płody. Zacząć można stąd: Чому забуксував український націоналізм.

Pracujemy. 

Аutor: Ihor Kahanec

Tłumaczenie z Ukraińskiego: Andrij Jasun

Edycja: Kinga Świtaj